Uchwała Nr XLVII/349/2014
Rady Miejskiej w Sianowie
z dnia 12 czerwca 2014 r.
w sprawie nadanie Honorowego Obywatelstwa Gminy i Miasta Sianowa Kazimierzowi i Leokadii Trzeciakom.
Na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 14 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r. poz. 594, 1318, z 2014 r. poz. 379) uchwala się, co następuje:
 § 1. W uznaniu zasług dla rozwoju służby zdrowia  na terenie Gminy i Miasta Sianów oraz w działalności społecznej nadaje się:
Kazimierzowi Trzeciakowi i  Leokadii Trzeciak
Honorowe Obywatelstwo Gminy i Miasta Sianów
§ 2. Uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia.

Przewodnicząca Rady Miejskiej
W Sianowie
Joanna Czerwińska

Kazimierz Trzeciak był lekarzem, swoją pionierską pracę na terenie miasta i gminy Sianów rozpoczął na początku 1948r.  Nie zraziło go wcale, to co zastał w chwili tworzenia placówki służby zdrowia na terenie miasta, bo warunki były trudne, by spełniać swoją misję zawodową. Swoją pracę lekarską w Sianowie zaczął  na bazie dwóch niedużych pokoi, w których mieścił się gabinet lekarski, poczekalnia i rejestracja, pomieszczenia owe mieściły się w budynku przy ul. Piastów 12. Budynek ten wówczas nie był jeszcze skanalizowany i nie posiadał bieżącej wody. Upór lekarza i pomoc okazana przez władze administracyjne powiatu koszalińskiego i włodarzy miasta Sianowa pozwalały na stałą poprawę warunków pracy w placówce służby zdrowia w mieście.

O to, niektóre fakty z życiorysu doktora Kazimierza Trzeciaka.   

Urodził się 4 lutego 1901r. w Wilnie - akt urodzenia sporządzono w kościele parafii rzymsko-katolickiej pod wezwaniem św. Jakuba. Przyszedł na świat jako czwarte dziecko małżonków Władysława Trzeciak i Pauliny z domu Dobrowolska.  
Mając dziesięć lat umiera mu matka, wychowaniem osieroconych dzieci  zajęła się babcia - matka Pauliny Dobrowolskiej z d. Paprocka. Ojciec Władysław, zajmujący się kupiectwem, w niedługim czasie po śmierci żony żeni się ponownie.      
Będąc uczeniem VI klasy zgłosił się ochotniczo do Samoobrony Wileńskiej (1918-19), do oddziału kawalerii braci Dąbrowskich. Brał udział we wszystkich walkach tego oddziału, a potem w walkach 13. Pułku Ułanów Wileńskich.  

Podczas ofensywy bolszewickiej na Polskę w 1920 roku zostaje ranny w rejonie Łomży i dostał się do niewoli sowieckiej. Po kilku dniach uciekł z niewoli i przedostał się do Wilna. Po wyzwoleniu Wilna przez gen. Lucjana Żeligowskiego, dołączył do macierzystego 13. Pułku Ułanów Wileńskich pod dowództwem ppłk. Butkiewicza . Po zakończeniu działań wojennych, kontynuuje naukę. W dniu 17 czerwca 1931r. otrzymuje dyplom (nr 449) ukończenia studiów medycznych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie o specjalności doktor medycyny ogólnej. Po ukończeniu studiów został powołany do wojska, w czasie pełnienia służby wojskowej ukończył półroczny kurs w Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie - otrzymuje stopień oficerski tj. podporucznika. W latach 1931-32 odbywa jednoroczną praktykę szpitalną w miejskich szpitalach w Wilnie tj. św. Jakuba, "Sawicz" i Zakaźnym. W dniu 8 czerwca 1932r. otrzymuje uprawnienia pozwalające na prowadzenie praktyki lekarskiej. Dokument ten wydany został przez Wydział Zdrowia Publicznego Urząd Wojewódzki w Wilnie (Nr L.ZA./11a/30).            
Swoją praktykę zawodową rozpoczął na stanowisku lekarza gminnego w Mejszagole powiat Troki, gdzie położył wielkie zasługi w ochronie zdrowia mieszkańców tej gminy.

W dniu 25 sierpnia 1939r. zostaje zmobilizowany i w stopniu podporucznika przydzielony do 6. Pułku Piechoty Legionów w Wilnie do kompani sanitarnej. 1 września razem z jednostką przemieścił się transportem kolejowym na front. W dniu 4-6 września postój we wsi Psary pod Pułtuskiem i pierwsza jego  praca jako opatrunkowego związana była z bitwą o w/w miejscowość. W dniu 6 września nastąpił odwrót w kierunku  na Wyszków . Po przejściu przez Bug (pod obstrzałem z powietrza) kompania sanitarna zabrała około 50 rannych i transportem konnym udała się do szpitala w Mińsku Mazowieckim.

W dniu 13 września 1939r. dotarł do Warszawy, gdzie został wyznaczony na komisarza w szpitalu "Staro-zakonnym" przy ul. Dworcowej. W parę tygodni po kapitulacji Warszawy powrócił do Wilna.            
Podczas okupacji od marca 1943r. do czerwca 1944r. działał jako lekarz w Sztabie Rejonu AK. Od czerwca 1944r do lipca 1944r. w czasie akcji "Ostra Brama" brał udział w wyzwalaniu Wilna - działał jako lekarz pod pseudonimem "Mirosław". Był szefem czołówki sanitarnej w 2 Brygadzie Armii Krajowej Okręgu Wileńsko - Nowogródzkiej  dowodzonej przez por. (późn. kpt.)Wiktora Koryckiego ps. "Kaziuk"(także ps."Wiktor" i "Mieczysław").         
W dniu 17 lipca 1944r. we wsi Rakańce wraz innymi żołnierzami 2. Brygady AK został zatrzymany przez oddziały NKWD (zaplecza 3. Frontu Białoruskiego) i tegoż samego  dnia po południu przekroczył w kolumnie wziętych do niewoli żołnierzy oddziału "Kaziuka" bramę obozu przejściowego w Miednikach Królewskich.
Po niespełna dwóch tygodniach oficerów AK z w/w miejsca internowania  wywieziono do obozu w Riazaniu położonym na połd.-wsch. od Moskwy, następnie do obozu w Diagilewie. Tam jako więzień wraz innymi polskimi lekarzami działał w więziennym "pseudo" - szpitalu, udzielał pomocy  chorym przebywającym w obozie.    
Z obozu w Riazaniu zostaje zwolniony dopiero w październiku 1947r, i powrócił do Wilna. Tam nie zastał swoich bliskich . Będąc jeszcze w obozie otrzymał informację, że część rodziny (jako repatrianci) udała się w 1946r. na tzw. "Ziemie Odzyskane" do Gorzowa Wielkopolskiego i Koszalina. Postanowił ich śladem podążyć na tamte tereny.

9 grudnia 1947r. otrzymał zaświadczenie nr 057513 Państwowego Urzędu Repatriacyjnego i opuścił dawne Kresy Wschodnie, poprzez Białą Podlaską przekroczył nową granicę Polski. W dniu następnym dostał bilet - zaświadczenie Nr Lb.S.VIII 39355 na przejazd koleją ze stacji Biała Podlaska do stacji Koszalin.       
W Koszalinie zatrzymał się u rodziny swojego najstarszego brata Wacława, który pracował jako sędzia w Sądzie Grodzkim. Przebywał u niego jakiś czas, musiał czekać na poświadczenie obywatelstwa (nr rej. 1602), które zostało wydane przez Starostwo Powiatowe w Koszalinie. Zgodnie z kwalifikacjami, które musiał potwierdzić dokumentami uprawniającymi i pozwalającymi na prowadzenie praktyki lekarskiej - zaczął starać się o pracę. W lutym 1948 r. został skierowany do pracy w Sianowie - małego miasteczka pod Koszalinem.

To, co zastał w sianowskim Ośrodku Zdrowia daleko odbiegało od warunków jaki winien mieć lekarz, by spełniać swe trudne zadania. Jak to bywa  początki są zawsze bardzo trudne, o wszystko musiał się starać i organizować. Po nie długim czasie mieszkańcy gminy Sianów mogli korzystać z gabinetu stomatologicznego, punktu szczepień, laboratorium analitycznego, gabinetu radiologicznego. 

       
Doktor zorganizował również izbę porodową, w której urodziło się wielu mieszkańców gminy. Oczkiem w głowie doktora były dzieci, dla nich to wygospodarował osobne pomieszczenia na poradnię dziecięcą. Był również lekarzem zakładowym w tzw. "sianowskich zapałkach".  Przez następne lata Przychodnia Zdrowia w Sianowie się rozwijała, przybywało specjalistyczne wyposażenie oraz kadra lekarska. Kazimierz Trzeciak był lekarzem z powołania, jego praca to była prawdziwa służba. Był bardzo lubiany wśród społeczeństwa , mówili o nim "nasz doktór". Wśród mieszkańców Sianowa miał również wielu przyjaciół z którymi się spotykał po pracy zawodowej. Mieszkanie przy ul. Mickiewicza 6 było miejscem spotkań towarzyskich, podczas których m. in. rozgrywano  partie brydża.  oszczeni byli m.in.: lekarze z pobliskiego Koszalina jak np. Józef Szantyr, Józef Pawłowicz, Ryszard Hrynkiewicz, dyrektor sianowskich zapałek Stanisław Paździor. Stałym gościem domu był przyjaciel doktora artysta malarz Bolesław Kurzawiński, z którym spędzał dużo czasu na przyjacielskich pogawędkach. Jedną z pielęgniarek pracujących w Ośrodku Zdrowia była żona doktora Trzeciaka, która oprócz zajęć zawodowych znajdowała czas na pracę społeczną, była radną w Powiatowej Radzie Narodowej  oraz w Miejskiej Radzie Narodowej -gdzie pracowała aktywnie w komisjach zdrowia obu rad.

Kazimierz Trzeciak był aktywny zawodowo do ostatnich swoich dni, zmarł w wieku 80 lat w dniu 31.12.1981r. (w kilka tygodni po wprowadzeniu w Polsce stanu wojennego). Został pochowany na cmentarzu komunalnym w Sianowie, w ostatniej drodze pożegnalnej uczestniczyli mieszkańcy Sianowa oraz grono przyjaciół rodziny. 

 
Na zdjęciu Leokadia Trzeciak przy pracy w Ośrodku Zdrowia

Leokadia Trzeciak z domu Zielińska, córka Jana i Julii z d. Pawońskich, urodziła się 23 .12.1927r. w Hrubieszowie.  Ociec jej był urzędnikiem PKP. W 1928 r. przeniesiony został wraz z rodziną do miejscowości Równe na Wołyniu. Tam w czasie II-ej wojny światowej zginęli jej rodzice Leokadii. Nie mając bliskiej rodziny musiała  radzić  sobie w życiu już sama. Mając lat 17 zgłosiła się do I-ej Armii Wojska Polskiego. Została przyjęta i pozostała tam jako "dziecko pułku". W Otwocku odbyła 3-miesięczny  kurs pielęgniarski, po jego ukończeniu została skierowana do Polowego Ruchomego Szpitala Chirurgicznego (Nr 5174). Za oddaną pracę w szpitalach polowych przy pielęgnowaniu rannych żołnierzy otrzymała stopień starszego sierżanta. Z I-szą Armią Wojska Polskiego przeszła szlak bojowy, aż do Berlina. Po ukończeniu działań wojennych została przeniesiona do szpitala garnizonowego w Modlinie.  Tam też  w dniu 20.03.1946r. została zdemobilizowana, lecz dalej pozostała w nim  jako pielęgniarka kontraktowa.W listopadzie 1946 r. szpital ten został rozwiązany, co było przyczyną poszukiwania pracy na tzw. "Ziemiach Odzyskanych".