Uchwała Nr XLVII/349/2014
Rady Miejskiej w Sianowie
z dnia 12 czerwca 2014 r.
w sprawie nadanie Honorowego Obywatelstwa Gminy i Miasta Sianowa Kazimierzowi i Leokadii Trzeciakom.
Na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 14 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r. poz. 594, 1318, z 2014 r. poz. 379) uchwala się, co następuje:
§ 1. W uznaniu zasług dla rozwoju służby zdrowia na terenie Gminy i Miasta Sianów oraz w działalności społecznej nadaje się:
Kazimierzowi Trzeciakowi i Leokadii Trzeciak
Honorowe Obywatelstwo Gminy i Miasta Sianów
§ 2. Uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia.
Przewodnicząca Rady Miejskiej
W Sianowie
Joanna Czerwińska
Kazimierz Trzeciak był lekarzem, swoją pionierską pracę na terenie miasta i gminy Sianów rozpoczął na początku 1948r. Nie zraziło go wcale, to co zastał w chwili tworzenia placówki służby zdrowia na terenie miasta, bo warunki były trudne, by spełniać swoją misję zawodową. Swoją pracę lekarską w Sianowie zaczął na bazie dwóch niedużych pokoi, w których mieścił się gabinet lekarski, poczekalnia i rejestracja, pomieszczenia owe mieściły się w budynku przy ul. Piastów 12. Budynek ten wówczas nie był jeszcze skanalizowany i nie posiadał bieżącej wody. Upór lekarza i pomoc okazana przez władze administracyjne powiatu koszalińskiego i włodarzy miasta Sianowa pozwalały na stałą poprawę warunków pracy w placówce służby zdrowia w mieście.
O to, niektóre fakty z życiorysu doktora Kazimierza Trzeciaka.
Urodził się 4 lutego 1901r. w Wilnie - akt urodzenia sporządzono w kościele parafii rzymsko-katolickiej pod wezwaniem św. Jakuba. Przyszedł na świat jako czwarte dziecko małżonków Władysława Trzeciak i Pauliny z domu Dobrowolska.
Mając dziesięć lat umiera mu matka, wychowaniem osieroconych dzieci zajęła się babcia - matka Pauliny Dobrowolskiej z d. Paprocka. Ojciec Władysław, zajmujący się kupiectwem, w niedługim czasie po śmierci żony żeni się ponownie.
Będąc uczeniem VI klasy zgłosił się ochotniczo do Samoobrony Wileńskiej (1918-19), do oddziału kawalerii braci Dąbrowskich. Brał udział we wszystkich walkach tego oddziału, a potem w walkach 13. Pułku Ułanów Wileńskich.
Podczas ofensywy bolszewickiej na Polskę w 1920 roku zostaje ranny w rejonie Łomży i dostał się do niewoli sowieckiej. Po kilku dniach uciekł z niewoli i przedostał się do Wilna. Po wyzwoleniu Wilna przez gen. Lucjana Żeligowskiego, dołączył do macierzystego 13. Pułku Ułanów Wileńskich pod dowództwem ppłk. Butkiewicza . Po zakończeniu działań wojennych, kontynuuje naukę. W dniu 17 czerwca 1931r. otrzymuje dyplom (nr 449) ukończenia studiów medycznych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie o specjalności doktor medycyny ogólnej. Po ukończeniu studiów został powołany do wojska, w czasie pełnienia służby wojskowej ukończył półroczny kurs w Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie - otrzymuje stopień oficerski tj. podporucznika. W latach 1931-32 odbywa jednoroczną praktykę szpitalną w miejskich szpitalach w Wilnie tj. św. Jakuba, "Sawicz" i Zakaźnym. W dniu 8 czerwca 1932r. otrzymuje uprawnienia pozwalające na prowadzenie praktyki lekarskiej. Dokument ten wydany został przez Wydział Zdrowia Publicznego Urząd Wojewódzki w Wilnie (Nr L.ZA./11a/30).
Swoją praktykę zawodową rozpoczął na stanowisku lekarza gminnego w Mejszagole powiat Troki, gdzie położył wielkie zasługi w ochronie zdrowia mieszkańców tej gminy.
W dniu 25 sierpnia 1939r. zostaje zmobilizowany i w stopniu podporucznika przydzielony do 6. Pułku Piechoty Legionów w Wilnie do kompani sanitarnej. 1 września razem z jednostką przemieścił się transportem kolejowym na front. W dniu 4-6 września postój we wsi Psary pod Pułtuskiem i pierwsza jego praca jako opatrunkowego związana była z bitwą o w/w miejscowość. W dniu 6 września nastąpił odwrót w kierunku na Wyszków . Po przejściu przez Bug (pod obstrzałem z powietrza) kompania sanitarna zabrała około 50 rannych i transportem konnym udała się do szpitala w Mińsku Mazowieckim.
W dniu 13 września 1939r. dotarł do Warszawy, gdzie został wyznaczony na komisarza w szpitalu "Staro-zakonnym" przy ul. Dworcowej. W parę tygodni po kapitulacji Warszawy powrócił do Wilna.
Podczas okupacji od marca 1943r. do czerwca 1944r. działał jako lekarz w Sztabie Rejonu AK. Od czerwca 1944r do lipca 1944r. w czasie akcji "Ostra Brama" brał udział w wyzwalaniu Wilna - działał jako lekarz pod pseudonimem "Mirosław". Był szefem czołówki sanitarnej w 2 Brygadzie Armii Krajowej Okręgu Wileńsko - Nowogródzkiej dowodzonej przez por. (późn. kpt.)Wiktora Koryckiego ps. "Kaziuk"(także ps."Wiktor" i "Mieczysław").
W dniu 17 lipca 1944r. we wsi Rakańce wraz innymi żołnierzami 2. Brygady AK został zatrzymany przez oddziały NKWD (zaplecza 3. Frontu Białoruskiego) i tegoż samego dnia po południu przekroczył w kolumnie wziętych do niewoli żołnierzy oddziału "Kaziuka" bramę obozu przejściowego w Miednikach Królewskich.
Po niespełna dwóch tygodniach oficerów AK z w/w miejsca internowania wywieziono do obozu w Riazaniu położonym na połd.-wsch. od Moskwy, następnie do obozu w Diagilewie. Tam jako więzień wraz innymi polskimi lekarzami działał w więziennym "pseudo" - szpitalu, udzielał pomocy chorym przebywającym w obozie.
Z obozu w Riazaniu zostaje zwolniony dopiero w październiku 1947r, i powrócił do Wilna. Tam nie zastał swoich bliskich . Będąc jeszcze w obozie otrzymał informację, że część rodziny (jako repatrianci) udała się w 1946r. na tzw. "Ziemie Odzyskane" do Gorzowa Wielkopolskiego i Koszalina. Postanowił ich śladem podążyć na tamte tereny.
9 grudnia 1947r. otrzymał zaświadczenie nr 057513 Państwowego Urzędu Repatriacyjnego i opuścił dawne Kresy Wschodnie, poprzez Białą Podlaską przekroczył nową granicę Polski. W dniu następnym dostał bilet - zaświadczenie Nr Lb.S.VIII 39355 na przejazd koleją ze stacji Biała Podlaska do stacji Koszalin.
W Koszalinie zatrzymał się u rodziny swojego najstarszego brata Wacława, który pracował jako sędzia w Sądzie Grodzkim. Przebywał u niego jakiś czas, musiał czekać na poświadczenie obywatelstwa (nr rej. 1602), które zostało wydane przez Starostwo Powiatowe w Koszalinie. Zgodnie z kwalifikacjami, które musiał potwierdzić dokumentami uprawniającymi i pozwalającymi na prowadzenie praktyki lekarskiej - zaczął starać się o pracę. W lutym 1948 r. został skierowany do pracy w Sianowie - małego miasteczka pod Koszalinem.
To, co zastał w sianowskim Ośrodku Zdrowia daleko odbiegało od warunków jaki winien mieć lekarz, by spełniać swe trudne zadania. Jak to bywa początki są zawsze bardzo trudne, o wszystko musiał się starać i organizować. Po nie długim czasie mieszkańcy gminy Sianów mogli korzystać z gabinetu stomatologicznego, punktu szczepień, laboratorium analitycznego, gabinetu radiologicznego.
Doktor zorganizował również izbę porodową, w której urodziło się wielu mieszkańców gminy. Oczkiem w głowie doktora były dzieci, dla nich to wygospodarował osobne pomieszczenia na poradnię dziecięcą. Był również lekarzem zakładowym w tzw. "sianowskich zapałkach". Przez następne lata Przychodnia Zdrowia w Sianowie się rozwijała, przybywało specjalistyczne wyposażenie oraz kadra lekarska. Kazimierz Trzeciak był lekarzem z powołania, jego praca to była prawdziwa służba. Był bardzo lubiany wśród społeczeństwa , mówili o nim "nasz doktór". Wśród mieszkańców Sianowa miał również wielu przyjaciół z którymi się spotykał po pracy zawodowej. Mieszkanie przy ul. Mickiewicza 6 było miejscem spotkań towarzyskich, podczas których m. in. rozgrywano partie brydża. oszczeni byli m.in.: lekarze z pobliskiego Koszalina jak np. Józef Szantyr, Józef Pawłowicz, Ryszard Hrynkiewicz, dyrektor sianowskich zapałek Stanisław Paździor. Stałym gościem domu był przyjaciel doktora artysta malarz Bolesław Kurzawiński, z którym spędzał dużo czasu na przyjacielskich pogawędkach. Jedną z pielęgniarek pracujących w Ośrodku Zdrowia była żona doktora Trzeciaka, która oprócz zajęć zawodowych znajdowała czas na pracę społeczną, była radną w Powiatowej Radzie Narodowej oraz w Miejskiej Radzie Narodowej -gdzie pracowała aktywnie w komisjach zdrowia obu rad.
Kazimierz Trzeciak był aktywny zawodowo do ostatnich swoich dni, zmarł w wieku 80 lat w dniu 31.12.1981r. (w kilka tygodni po wprowadzeniu w Polsce stanu wojennego). Został pochowany na cmentarzu komunalnym w Sianowie, w ostatniej drodze pożegnalnej uczestniczyli mieszkańcy Sianowa oraz grono przyjaciół rodziny.
Na zdjęciu Leokadia Trzeciak przy pracy w Ośrodku Zdrowia
Leokadia Trzeciak z domu Zielińska, córka Jana i Julii z d. Pawońskich, urodziła się 23 .12.1927r. w Hrubieszowie. Ociec jej był urzędnikiem PKP. W 1928 r. przeniesiony został wraz z rodziną do miejscowości Równe na Wołyniu. Tam w czasie II-ej wojny światowej zginęli jej rodzice Leokadii. Nie mając bliskiej rodziny musiała radzić sobie w życiu już sama. Mając lat 17 zgłosiła się do I-ej Armii Wojska Polskiego. Została przyjęta i pozostała tam jako "dziecko pułku". W Otwocku odbyła 3-miesięczny kurs pielęgniarski, po jego ukończeniu została skierowana do Polowego Ruchomego Szpitala Chirurgicznego (Nr 5174). Za oddaną pracę w szpitalach polowych przy pielęgnowaniu rannych żołnierzy otrzymała stopień starszego sierżanta. Z I-szą Armią Wojska Polskiego przeszła szlak bojowy, aż do Berlina. Po ukończeniu działań wojennych została przeniesiona do szpitala garnizonowego w Modlinie. Tam też w dniu 20.03.1946r. została zdemobilizowana, lecz dalej pozostała w nim jako pielęgniarka kontraktowa.W listopadzie 1946 r. szpital ten został rozwiązany, co było przyczyną poszukiwania pracy na tzw. "Ziemiach Odzyskanych".
W dniu 27.11.1946r.otrzymała pracę pielęgniarki Ośrodku Zdrowia w Sianowie. Wielkim marzeniem Kazimierza i Leokadii Trzeciak była budowa nowego Ośrodka Zdrowia. Ośrodka, w którym byłyby gabinety lekarskie wyposażone by były w najnowszy sprzęt medyczny , aby pacjenci miał szerszy dostęp do porady lekarskiej i dalszego leczenia. Doktor Kazimierz Trzeciak nie doczekał spełnienia marzeń, pracował do emerytury, przekazał kierownictwo swojemu młodemu następcy lekarzowi dr. L. Tołścikowi. Doktor Kazimierz Trzeciak zmarł 31.12. 1981r, został pochowany na cmentarzu komunalnym w Sianowie. Natomiast marzenia pani "Lodzi" (tak nazywana przez wszystkich mieszkańców Sianowa) spełniły się. Miała tą przyjemność, jeszcze trochę popracować w pięknym nowym budynku Przychodni Zdrowia. Należy przypomnieć, że Przychodnia Rejonowa w Sianowie jako pomnik 40-lecia powrotu ziem zachodnich do macierzy została wybudowana ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Zdrowia i oddana do użytkowania w 1985r.Leokadia Trzeciak przechodząc na emeryturę swoje kierownictwo siostry przełożonej przekazała pielęgniarce - położnej Krystyna Okuniewicz. Po krótkiej i ciężkiej chorobie Leokadia Trzeciak zmarła w dniu 19.07. 1987r. Została pochowana na cmentarzu komunalnym w Sianowie. Dr. Kazimierz Trzeciak i pielęgniarka Leokadia Trzeciak swoją oddaną pracą zapisali się znacząco w historii służby zdrowia na terenie miasta i gminy Sianów.
Odznaczenia i medale przyznane dr Kazimierzowi Trzeciak :
1. Medal 10-lecia Polski Ludowej - nadany dn. 17.01.1955r przez Radę Państwa,
2. Odznaka "Za wzorową pracę w Służbie Zdrowia" - przyznana w dniu 22.07.1965 r. przez Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej,
3. Odznaka honorowa "Za zasługi w rozwoju województwa koszalińskiego" - nadana
w dniu 03.04.1967 r. na mocy uchwały Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej
w Koszalinie,
4. "Brązowy medal za zasługi dla obronności kraju" - przyznany w dniu 09.04.1969 r. przez Ministerstwo Obrony Narodowej,
5. "Złoty Krzyż Zasługi" - przyznany w dniu 27.03.1970 r. na mocy uchwały Rady Państwa,
6. "Odznaka Grunwaldzka" - przyznana w dniu 12.10.1970 r. przez Zarząd Główny ZBOWiD
Materiały wykorzystane w sporządzeniu biografi:
1. Sianowskie "zdrowie" - autor (l.f.); Głos Koszliński nr 254 z 1962 r.,
2. Lekarz z małego miasteczka - autor Jan Barfuss; Ilustrowany Kurier Polski nr 286 z 1965 r.,
3. Polski szpital w obozie w Razaniu - autor Jerzy Polaczek; Przegląd Lekarski nr 1 z 1991 r.,
4. Za kręgiem polarnym - autor mgr Weronika Zarzycka; Farmacja Pomorza Środkowego biuletyn informacyjny Okręgowej Izby Aptekarskiej w Koszalinie,
5. Matko nasza partyzancka - szlakiem 2. Wileńskiej Brygady AK - autor Tadeusz Szynkowski; wydawnictwo "Hobbysta" Zdzisław Szabet, Warszawa 2004r.,
6. Materiały z archiwum rodziny Trzeciak